Geitenkaas met basilicum, komkommer en wilde perzik

Onderweg van la douce France naar ons eigen land lassen we natuurlijk zo af en toe een stop in. Even de benen strekken, plasje plegen en wat eten. Over dat laatste doen we niet al te moeilijk Gewoon even zo'n voorverpakte sandwich. Ja, zo'n meestal vrij klef geval. Stiekem zijn ze best lekker en op de één of andere manier hoort dat bij ons geraas over de snelweg.
Laten we het gemakshalve een vakantietraditie noemen.
Net als de boterhammen met gebakken ei die we jaren en jaren op de heenweg meenamen.

Dit jaar zag ik iets nieuws in het schap. Minder vet pretendeerden ze, nog verser en biologisch. Nou nou nou wat een verwennerij. En dan ook nog met zachte geitenkaas, pesto en komkommer. Als dat geen feest werd.
Aan het brood maak ik verder geen woorden vuil, gewone tarwebammen waren het. Maar wat erop zat was inderdaad lekker fris en smaakvol.
En zo maakte ik eenmaal thuis mijn eigen versie. Zonder pesto wel met verse basilicum.

Je hebt nodig:

100 gram zachte geitenkaas ( Bettine Blanc of iets vergelijkbaars) - stukje komkommer van een centimeter of 5 - 15 blaadjes basilicum - 2 rijpe wilde perziken ( of gewone of nectarine) - 1/2 el extra vergine olijfolie - peper.

Zo maak je het:

Verkruimel de geitenkaas. Snij de komkommer in piepkleine stukjes.Hak de basilicum fijn.
Vermeng het losjes met de geitenkaas. Maak er geen prutje van. Hussel een scheutje olijfolie erdoor en breng verder op smaak met wat gemalen zwarte peper.
Ontpit de perziken, trek hun jasje uit en snij in dunne plakjes

Neem brood naar keuze, verdeel het geitenkaasmengsel erover en maak af met stukjes perzik.

Het paradijsje dat Ducel heet

Tot ons kroost besloot dat er betere opties waren dan vakantie vieren met pa en ma vermaakten we ons op campings. Ideale setting voor kinderen daar blijven we bij. Genoeg leeftijdsgenoten om je heen om ieder jaar bij thuiskomst te verzuchten dat het de beste vakantie ever was.
Missie geslaagd. Het jonge spul blij, wij blij.
Toch vonden wij het uiteindelijk wel welletjes. Iets meer luxe of beter gezegd comfort lonkte. We zwaaiden het fenomeen camping gedag en stapten over naar de huizen, de gîtes.
Heerlijk, alle ruimte voor jezelf, vaak met een reusachtige lap grond erbij en ja in ons geval ook regelmatig in the middle of nowhere. Soms zo nowhere dat we bij een bezoek aan een of ander provinciestadje met ternauwernood tienduizend inwoners bijna schichtig 'al' dat verkeer aanschouwden.
En dan woon je in een stad met 200.000 inwoners. Het kan verkeren....

Een paar weken geleden zakten we weer af naar het door ons zo geliefde Franse land. Einddoel; Birac - sur - trec in de Lot-et-Garonne, op zo'n 65 kilometer van Bergerac.
Na een overnachting in hetzelfde kasteel als vorig jaar dat door ons 'Fawlty Towers' werd gedoopt en waar we ook dit jaar weer voor verrassingen kwamen te staan was het eigenlijk nog maar een kippeneindje naar de gîte  'Ducel'. Haasten tijdens je vakantie is nergens voor nodig en zo kronkelden we langs binnenweggetjes en bekende plekjes Ducelwaarts.
Bij de grote plataan omhoog stond in de routebeschrijving. Die plataan viel ook werkelijk niet te missen. Wat een joekel. Knerpend kwamen we tot stilstand, een deur zwaaide open en daar stond huiseigenaar Chiel en tevens onze buurman voor twee weken.

Na een allerhartelijkste begroeting, ook door puberhond Heros,  en het gebruikelijk inleidende gebabbel gingen we de boel eens bekijken. Even checken of het allemaal wel klopt met de beschrijving. Nou dat deed het hoor, hadden ook niet anders verwacht.
 In de woonkeuken stond een vrolijke bos bloemen uit eigen tuin ons toe te knikken, lonkte een fles wijn en omdat we net de kersenoogst hadden gemist zorgde Chiel voor een potje home made kersenconfiture. "Zo hebben jullie er toch nog wat aan" Vanwege ons mailcontact en het persoonlijke belletje wist hij dat ik van kruiden en specerijen houd en zo vond ik ook nog verse munt. Als je je dan nog niet helemaal welkom voelt dan weet ik het ook niet meer.

Boven bevinden zich de woonkamer met prachtig uitzicht over de tuin en de velden, slaapkamer en badkamer. Via de slaapkamer kun je binnendoor naar de serre. Een paar flinke treden naar beneden dat wel. Wie last heeft van stijve gewrichten kan misschien beter even omlopen :-) Via de tuin kun je namelijk ook naar binnen. Hier zal het ongetwijfeld heerlijk zitten zijn tijdens wat koelere dagen. Aangezien wij het genoegen hadden om een graad of veertig voor de kiezen te krijgen dan snappen jullie dat wij daar niet gezeten hebben.
De woonkeuken bleek een heerlijk koel toevluchtsoord.

We genoten er van het weidse uitzicht en ik wil nu ook kardoen in de tuin! Al zou ik niet weten waar ik deze giganten kwijt kan. Ook aas ik nu op een kappertjesplant. Ik zie in gedachte al een rijtje met potjes zelf ingemaakte kappertjes staan. Dat het wel even duurt voor je dat bereikt daar denken we voor het gemak maar even niet aan.
En zochten verkoeling in het zwembadje want o jongens het was heet! Net als in Nederland begreep ik maar dan ben ik toch blij dat ik daar zat en niet in de benauwde stad.

Toerden natuurlijk door de omgeving. Naar Duras, u weet wel van de wijnen. Er staat ook een kasteel dat zeker een bezoekje waard is. Verwacht geen pronkzalen, het is nagenoeg leeg.
Een must see is de waterleliekwekerij Latour-Marliac in Le Temple-sur-Lot. De prachtigste soorten vind je daar. Joseph Latour-Marliac vond een manier om  waterlelies te kruisen en zo tot nieuwe soorten te komen. Dat procedé is tot op de dag van vandaag een heel goed bewaard geheim. Iedereen kent wel de schilderijen met waterlelies  van Claude Monet . Monet was zo enthousiast over al dit schoons en raakte zo geïnspireerd dat hij hier de waterlelies bestelde voor  Giverny.

Een hernieuwde kennismaking met Bergerac. Is het heel bijzonder? Niet echt maar wel een gezellig stadje om een paar uurtjes te vertoeven. Je vindt er tal van terrasjes en restaurants. Heel fijn om het verhitte hoofd even tot rust te laten komen. Het was die dag namelijk vrij tropisch zal ik maar zeggen. In het hoogseizoen zal het waarschijnlijk erg druk zijn. Maar ja waar niet?

Boodschappen deden we in de supermarkt en op de markt in Marmande, een klein en gezellig stadje op zo'n 10 kilometer

Wat wij zeer de moeite waard vonden was  Saint-Macaire, een dorpje met zo'n 2000 inwoners. Wie geïnteresseerd is in fresco's kan niet om een bezoekje aan  Église Saint-Sauveur et Saint-Martin heen.  Wandel daarna op je gemak door dit oude vestingstadje, ontdek de muren en plaatsen waar ooit huizen stonden.  Doe je ogen dicht en stap terug in de tijd. Totaal niet toeristisch en dat vinden wij fijn.

En natuurlijk verwenden we ook de inwendige mens. Jullie verwachten niet anders. Van salade de gésiers tot salade met restjes kip, koude paprikasoep met feta in Jouy- le- Potier en chocodessert tot
....

Ooit pauweneieren op? Wij niet maar op Ducel zorgen twee pauwendames blijkbaar voor regelmatige aanvoer. Chiel bracht ons twee bakjes met crème anglaise en frambozen . Mét pauwenei gemaakt dus.  Ik was natuurlijk reuze benieuwd of dat anders zou smaken dan kippenei maar dat heb ik niet kunnen ontdekken. Terwijl ei van een eend wel wezenlijk anders smaakt. Afijn... pauwenei... check.

Op de laatste avond verwende hij ons met courgettetaart, zelf gepekelde eendenborst, tonijnmousse met kappers uit eigen tuin dus en meer lekkers. We ontkurkten een flesje of wat, babbelden de avond in en door. Het werd een latertje...

Wie er niet zo op zit te wachten om directe buren te hebben tijdens de vakantie, geen paniek. De ruimte rondom de gite en het hoofdhuis is zo enorm dat je elkaar niet tegen hoeft te komen. Daarnaast is Chiel  een verhuurder die de privacy van zijn gasten respecteert.

Een ideale plek voor mensen die van ruimte en rust houden!

Wie meer foto's wil zien of graag een kijkje neemt op Ducel kan hier rond gaan neuzen. Doen want er staan prachtige plaatjes op.
En besluit je een keer de gîte te huren? Doe Chiel dan heel veel groeten van ons.

Terug van weggeweest en meteen een nieuwtje

Terwijl er een heerlijke batch tomaatjes in de oven ligt te drogen heb ik mooi even de tijd  om te zeggen : "Halloooo daar ben ik weer!"

Terug van een paar verrukkelijke weken Frankrijk waar de zon overvloedig scheen en het leven zoals altijd goed was.
Relaxen, niks hoeven en fijn genieten van de prachtige omgeving. De Dordogne in dit geval. Minstens 16 jaar geleden met de kinderen al eens gebivakkeerd en nu op herhaling.
Dat beviel weer prima.
Bij het huis dat we huurden hoorde het meest fantastische uitzicht ever. O wat hadden we dat graag mee willen nemen.

Als je dit ziet dan snap je toch meteen wat ik bedoel he. En dat 14 dagen lang.We zaten overigens niet alleen maar boekjes te lezen. Bezochten stadjes, paar tuinen, kastelen en op die ene regenachtige dag de meest commerciële grot ever. Want zoals de husband het verwoordde 'Onder de grond is het droog'. Daar had hij gelijk in maar na afloop heb ik wel even duidelijk gemaakt dat dit mijn allerlaatste grot was voor de rest van mijn leven.

Op de heenweg overnachtten we in een kasteel. Doe maar chique. Het werd een hilarisch begin van de vakantie. De eigenaar bleek alle rollen te vervullen die je maar kunt bedenken. Inchecken, koken, oberen, drankjes schenken, afruimen, ontbijt verzorgen en de gasten weer uitchecken.
Had de man geen hulp? Hij was wel getrouwd maar madame besteedde haar tijd aan het opjutten en achter de vodden aanzitten van manlief.
Op onze kamer ontdekten we dat er geen handdoeken lagen. Mijn husband naar beneden en aan mevrouw handdoeken gevraagd. 'Geen handdoeken? jawel hoor, op de radiateur" Nadat hij ontkende stiefelde madame de keuken in om Fabian, zo heet de goede man, te vertellen dat wij handdoekloos waren.
Hij hups vier trappen op. Excusez, pardon en zo meer. Vier trappen af, vier trappen op met handdoeken en hopsa de route weer terug om zich te wijden aan het diner.
Wij keken elkaar eens aan en grinnikten wat.

Hij serveerde na huisgemaakte terrine een tongstrelende coq au vin en ja met een echte coq geen poulet! De haan kwam bij de achterburen vandaan. 'Ze noemen het in restaurants wel coq au vin'.  vertelde hij, 'Maar negen van de tien keer is het gewoon kip. Nou dan is het toch geen coq au vin.' Dat laatste kwam er behoorlijk verontwaardigd uit. In Nederland kun je amper haantjes kopen legde ik uit maar men is bezig om de haantjes weer terug op de markt te brengen. En ze niet meteen naar de eeuwige jachtvelden te sturen. Daar kon hij zich helemaal in vinden.

De volgende ochtend bij het ontbijt dook mevrouw ineens op 'Bonjour, bien dormiiiii?' Ah bonjour madame. Monsieur had ons inmiddels voorzien van koffie, croissants, stokbrood. en een scala aan huisgemaakte jam.
Afijn, onze vakantie was goed begonnen. Dit vergeten we nooit meer en de kans is best aanwezig dat we nog eens terug gaan om te kijken hoe het met dit illustere duo gesteld is.

Jullie willen natuurlijk weten wat we zoal gegeten hebben. We verlustigden ons aan confit de canard en salade de gésiers. Nou aan dat laatste alleen ik, manlief krijg ik niet aan de eendenmaagjes. En nu niet meteen 'Iek!"roepen, het smaakt voortreffelijk, Niks geen taaie bedoeningen en orgaanvlees geuren. Ik ben er dol op.

Mosselen aten we ook twee keer, van die kleine, fijne, sappige, kruidige bouchot mosseltjes die we samen gezellig hangend boven de gootsteen ontdeden van baarden. Samen zen.
We proefden in de markthal van Sarlat likeur met truffel. Wat een vreselijke combinatie is dat! Na een uur proefde ik het nog en echt ik vind truffel heerlijk en een ongelofelijke verwennerij. Maar in de likeur.... laten we dat maar niet meer doen.
Het kwam fris, lichtzuur binnen om vervolgens met een kanonslag te eindigen. Bam, truffel, of je met je snufferd er bovenop viel.

Lekker naar de markt, een Label Rouge kip scoren. Daar eten wij met zijn tweetjes 2 à 3 dagen van. Pronte dames! Wat rondneuzen, geitenkaasjes belanden in de tas, gedroogde worst, knapperig brood, pittige radijzen en zondoorstoofde tomaten. Mosterd met walnoten want behalve de streek van de ganzenlever wemelt het er van de notenbomen.

U ziet, wij hebben met volle teugen genoten. Er is nog genoeg te vertellen, wellicht komt dat nog, zo ergens verstopt in nieuwe posts!

Want die komen er weer natuurlijk! En nu beland ik meteen bij mijn nieuwtje.
Vanaf vandaag heeft Eetlust een heuse eigen hotspotter, zo iemand die zodra er nieuwe geuren merkbaar zijn er meteen achteraan fietst.  Voornamelijk voor nieuwtjes uit ons eigen Tilburg en omstreken maar deze aanwinst struint ook regelmatig elders rond.

Het is een lekkerbek maar houdt niet van witlof. Vind zelf koken steeds leuker, terwijl het vroeger meer van het zelf opeten was. Heeft door Zuid-Amerika gereisd, gewoond in Amsterdam, Istanbul en Izmir en sinds twee jaar weer op honk in Tilburg.
Je raadt het vast al, het is niemand minder dan mijn allerliefste dochter Yasmin!
 Er staat al een blog klaar over De Smaakkaravaan die twee weken geleden de Spoorzone binnen rolde.

Nog heel even geduld :-)

Weekendje Antwerpen en tips

Ieder jaar ga ik met een paar vriendinnen een weekend weg. Meestal een stad, kunnen we het mooi combineren met museumbezoek aangezien we grote kunstliefhebbers zijn.
Antwerpen, ach Antwerpen voor ons als Zuiderlingen op een steenworp afstand en toch zie je ons daar niet iedere maand rondstruinen. Zelfs niet ieder jaar. De hoogste tijd voor een herhaling.

Het centrum van deze stad kennen we behoorlijk goed. Maar ook hier staat de tijd niet stil. Antwerpen is in ontwikkeling, het bruist op andere plekken. Via twitter stroomde tips binnen, dochter deed een flinke duit in het zakje aangezien ze met vriendlief een paar weken geleden daar een paar dagen vertoefde. Vriendinnen mailden aanbevelingen en niet over te slaan hot spots.
Twee dagen is 48 uur daar zijn we het over eens toch? De waslijst bevat genoeg adressen om twee weken daar te verblijven.

Tel daar bij op dat wij niet zulke goede adressen aflopers zijn, wij behoren meer tot de we-zien-welcategorie. Voordeel daarvan is, je komt op plaatsen waarvan je het bestaan niet wist. Nadeel; er kan niet veel afgestreept worden.

In plaats van een hotel boeken zoeken wij de laatste jaren een B&B. Qua prijs maakt het niet zoveel uit en het is een stuk persoonlijker. In Antwerpen vonden we bij Patricia en Paul een fantastische plek Wat een pand! Enorm hartelijke, gastvrije mensen zijn het. Je voelt je er meteen thuis. Centraal gelegen op korte afstand van het station. Tram 11 stopt op drie minuten lopen van de Van Geertstraat en voert je tevens richting De Grote Markt. Van daaruit kun je al wandelend het centrum ontdekken.

Op zoek naar een jurkje voor het feest van vriendin M. eind juni. Niet in de 'koopgoot' maar in de omgeving van  ModeNatie in de Nationalestraat. In dit stukje Antwerpen namen als Filippa K. en Dries van Noten maar ook tal van vintagewinkels. Voor we ons in de kledingrekken storten, stellen we eerst de inwendige mens tevreden.
Een broodje met garnalen, avocado, sla en witlof op het terras van K50 . K50 staat overigens voor het adres; Kammenstraat 50. Je moet even geduld hebben voor de bestelling opgenomen wordt, dat gaat niet zo vlotjes maar het wordt helemaal goed gemaakt met dat zalige broodje met perfect gegrilde garnalen.

Fijne tips kregen we en die zorgden ervoor dat we 's avonds een voor ons nieuw stukje Antwerpen ontdekten. Niks geen toeristisch gedoe maar gezellig tussen de locals op de Dageraadplaats, een kwartiertje lopen van ons tijdelijke stulpje. Een plein met rondom terrasjes en restaurants, van sushi en Marokkaans tot de nationale Belgische keuken. We zochten het ons aanbevolen Marokkaanse etablissement El Warda en die konden we natuurlijk niet vinden. Bleek het achteraf net een straatje verder te liggen.

Dageraadplaats

Het was al vrij laat, de magen knorden en zo streken we neer bij Brasserie Van Loock Huisgemaakte garnaalkroketten, we zijn in België dus we kunnen het niet laten, salade met asperges en Gandaham, zoetzure ribbetjes, citroentaart, chocolademoelleux. Geen  gerechten met de grote wowfactor maar zeer behoorlijk. De service is prima.
Vervolgens nog een paar pintjes gedronken in één van de kroegen op de Dagenraadplaats en daarna hoppa ons bedje in.

Heerlijk geslapen! Een verkwikkende douche maakte ons klaar voor een nieuwe dag, het uitgebreide ontbijt deed de rest. Spullen pakken, afscheid nemen en op naar de tram. Uitstappen bij de Melkmarkt, gauw tassen in de auto mikken die we in de parkeergarage hadden gestald en met de benenwagen richting MAS.

Museum aan de Stroom daar staat MAS voor. Een plek om Antwerpen in de wereld te zien en de wereld in Antwerpen zoals ze zelf zeggen. Met wisselende tentoonstellingen en een grandioos uitzicht over de stad vanaf het panoramaterras op de tiende verdieping. De moeite waard om te bezoeken. Drink daarna een kopje koffie of wat anders bij Café Storm. Het zit in het MAS.

Na de hectiek van het centrum daalt er in dit deel een weldadige rust over je heen. Althans toen wij er waren. En toch is dit één van de hot spots in Antwerpen, een gebied in ontwikkeling, vol initiatieven. Wat je zeker niet mag missen is FelixPakhuis met zijn schitterende galerij (op de collage rechts boven), water uit de mond lopende mArkt Shop met kleurrijke conserven, oude balsamico, bijzondere pasta, gerookte paprikapoeder, fijn assortiment oliën en alles waar lekkerbekken enorm blij van worden. Heb je vragen over producten, de uitleg geeft al aan dat we hier met mensen te maken hebben met een grote liefde voor het vak.
Naar binnen dus en neem dan meteen een gehaktbal mee bij Balls & Glory. Zij zitten in hetzelfde deel als de mArkt Shop.

Als we dan toch met voeding bezig zijn maar even doorlopen naar Felixpakhuis Living, zo'n 15 stappen verder.
Voor een late lunch, het MAS heeft ons lekker bezig gehouden. De kaart is misschien niet zo heel verrassend , zo eentje waarvan je in eerste instantie denkt 'Goh is dit het nou'. Laten we voor de verandering een salade bestellen, wat dat betreft zijn we groen bezig geweest, en dan krijg je één van de beste Caesarsalads die ik ooit heb gegeten op je bord. Met gegrilde kip, nog heerlijk warm, grote krullen parmezaan. Uitstekend gegrilde tonijn bij de Niçoise. Ik weet het, Niçoise en Caesar het blinkt niet uit in originaliteit maar o wat lekker!

Op ons gemak terug richting auto, ter afsluiting een fijn potje Mighty Leaf Ginger Twist thee bij Bette's Pic-Nic op de Lijnwaadmarkt, schuin achter de kathedraal. Tevreden keken we elkaar aan, het was weer een heerlijk weekend!

Thuis pakte ik mijn prachtige 'jurk' uit

Ga je een weekend naar Antwerpen? Probeer een kamer te boeken bij Patricia en Paul, echt je krijgt er geen spijt van!

Antwerp Bed and Breakfast
Van Geertstraat 14
2140 Antwerpen

Nog wat tips. Van mij, dochterlief en anderen.

Voor geweldig brood ga je naar onze favoriete bakkerij Goossens in de Korte Gasthuisstraat 31. Een piepkleine bakkerij waar zich een heerlijk ouderwetse rij voor de deur vormt. Koop er suikerbrood!

De Broers van Julienne, Kasteelpleinstraat 45 -47. Geen vlees, wel vis en tal van quiches, salades, stoofpotjes en dergelijke. Ook voor de niet-vegetariër geen straf

Ontbijten, lunchen en borrelen bij Kloonies , Kloosterstraat 183

Na een bezoek aan het MAS even bijkomen bij Café Storm, Hanzestedenplaats 5. Wij zaten heerlijk op het terras in een allesverwarmend zonnetje.

Neerstrijken in een ongedwongen sfeer bij Kapitein Zeppos, Vleminckveld 78. Dochterlief at hier gamba's met truffelrisotto.

Taartjes snoepen bij Maison Tartine, Minderbroedersrui 64

Bestel een potje thee bij Bette's Pic-Nic en verorber meteen een taartje of iets hartigs. Fijn zitten en net uit het gewoel.  Lijnwaadmarkt 14

Restaurant Tinsel, Vlaamse Kaai 40. Van ontbijt tot diner. Hip en happening

FelixPakhuis, Godefriduskaai 30. mArkt Shop, Balls & Glory en Living in 1 pand.

Marokkaans restaurant El Warda, Draakstraat 4.

Marokkaans restaurant OTagine, Leopold de Waelstraat 20. Een aanrader volgens één van mijn volgers.

Vis en wijnbistro Fiskebar, Marnixplaats 11. Populair dus het is slim hier te reserveren.

Traditionele Vietnamese keuken bij Yuna, Pelgrimsstraat 2

Frans Pruimentaartje

Daar ben ik weer! Terug van een paar heerlijke weken Frankrijk. In de buurt van Moulins zaten we en dat is in de Auvergne.
Een huis te midden van een boomgaard. Appels, peren, perziken, kersen, kweeperen en pruimen dus.
Jantje zag eens pruimen hangen of in dit geval Elsje... sjongejonge wat was die boom zwaar beladen. De schapen in het weiland naast het huis zijn er dol op, net als op de appels.

Daar zit je dan als bloggertje vakantie te vieren tussen de fruitbomen en je verzint wilde ideeën waarvan de helft niet uitvoerbaar is omdat je een oven hebt met alleen onderwarmte. Het was verder een prima huis, helemaal niks te klagen maar een oven met alleen onderwarmte??? Vreemd...
Daarnaast vond manlief het ook wel erg plezierig tijd met zijn vrouw buitenshuis te spenderen waar ik me ook wel weer iets bij voor kan stellen dus het vlijtig roeren in pannen met jam, chutney en aanverwante artikelen heb ik maar gelaten voor het was.
Al is heus wel wat van het aanwezige fruit in onze buikjes verdwenen. Recht van de boom, of door een salade, pruimen  stoven op de bbq en opeten met wat blauwe kaas.

De dag voor vertrek nog maar even wat pruimen geplukt om mee te nemen naar Nederland plus een aantal kweeperen, hier komt over een tijdje nog een post over, wat  gigantische moesappels en kleine stoofpeertjes.

Met de pruimen heb ik een taartje gebakken. Dochter en partner vierden vakantie in Portugal en kwamen gisteravond gezellig eten zodat we alle vakantieverhalen konden delen. En omdat het erg fijn is elkaar weer te zien hoorde daar voor de gelegenheid dit taartje bij.
Zoals gewoonlijk nam ik een aantal tijdschriften mee terug, altijd fijn ter inspiratie.

In 'Saveurs' , echt één van mijn favorieten, stond het recept voor dit custardtaartje maar dan met appels. Het leuke van dit recept is dat er allerlei soorten fruit gebruikt kunnen worden. Pruimen dus maar ook perziken of peer, vijgen, abrikoos, afijn een enorm handig basisrecept dus!

Voldoende voor 6 à 8 stukken

Je hebt nodig:

Een stuk of 15 blauwe pruimen - 3 grote eieren - 110 gram poedersuiker - 125 gram tarwebloem - 500 ml volle melk - 20 gram roomboter - 2 el kristalsuiker - een niet te hoge ovenschaal

Zo maak je het:

Verwarm de oven voor op 180 graden ( 160 hetelucht)

Halveer de pruimen en ontpit ze. Smelt de boter in een koekenpan en roer vervolgens 1 el suiker erdoor.. Leg er de pruimen in en laat een minuut of 2 zachtjes sudderen. Schep het vervolgens voorzichtig om en sudder nog een minuut of 2.

Klop de eieren los met de poedersuiker. Kloppen tot het een mooi geheel is. Zeef de bloem erboven en roer het er goed doorheen. Dan mag de melk erbij. Blijven roeren onder het toevoegen. Je kunt ook een mixer gebruiken als je dat gemakkelijker vindt..

Vet een ovenschaal lichtjes in met wat boter. Giet het beslag in de schaal en verdeel de pruimen erover. Sprenkel er ongeveer een halve eetlepel van het boter/suikermengsel uit de pan over.
Schuif in de oven tot het beslag gaar en compleet gestold is. Het is afhankelijk van je oven wanneer dat precies  is. Bij mij duurde het 55 minuten terwijl in het recept 45 minuten aangegeven stond.

Het geheel blijft wat 'wobbelig' maar dat komt tijdens het afkoelen helemaal goed.
Strooi zodra de taart bijna klaar is er nog 1 el suiker over en zet 10 minuten terug in de oven.
Haal het eruit, laat afkoelen en vervolgens koud worden in de koelkast.
Snij in vierkantjes of rechthoeken, leg op een bordje en serveer met wat slagroom.

Prima als dessert maar ook bij een kopje koffie of thee.

Bron van inspiratie: Saveurs september 2013

Mosselen met anijszaadjes

Iedereen die ooit beschuit met muisjes heeft gegeten of anijsmelk heeft gedronken kent de smaak van anijszaad. Afkomstig van de anijsplant, een schermbloemige. Hier in Nederland voornamelijk gebruikt in de 'bakkershoek'; koekjes, brood, in de taaitaai bijvoorbeeld.
Zoals de titel al doet vermoeden is het ook een prima combinatie met mosselen. Volgens mij schreef ik ooit dat we mosselen met anijszaad voor het eerst aten in Bretagne, bij nader inzien klopt dat niet. Het was rond 1990 in Hourtin-Port, een destijds slaperig dorpje in de Gironde aan een groot binnenmeer vlakbij de Atlantische Oceaan. Het slaperige kwam wellicht ook door het naseizoen, in de tijd dat wij er waren met onze toen nog kleine dochter sloten één voor één de winkeltjes en restaurants. De ijssalon bleef open waar manlief voor het eerst en voor het laatst pepermuntijs met chocolade heeft gegeten, iets teveel after eight en ook nooit meer zo'n chocolaatje aangeraakt, en waar onze peuter extra ijsjes, koekjes, hoorntjes van de eigenaar in haar handjes gedrukt kreeg.
En op de hoek van die kleine boulevard lag, wellicht ligt, het restaurant van de mosselen met anijszaadjes. In eerste instantie konden we het niet zo goed thuisbrengen. Dachten eerst aan pastis tot we de kleine zaadjes ontdekten. Geheim van de smid opgelost!
Eenmaal weer thuis heb ik het diverse malen nagemaakt zo ook gisteren.

Hoe je mosselen moet keuren en behandelen kun je hier en hier lezen.
Voor 4 kilo mosselen snipper je een ui, 2 teentjes knoflook en hak je een bosje peterselie fijn.
Verdeel de helft van de mosselen over een hele grote pan plus de helft van de ui, knoflook en peterselie. Strooi er 2 koffielepels anijszaadjes over.
Verdeel de andere helft van de mosselen erover plus de rest van de ui, knoflook en peterselie. Strooi er nog een koffielepel anijszaadjes over.
Giet er 2 glazen droge witte wijn bij en kook de mosselen tot ze open zijn. Eet met brood en/of frietjes.

Aan de wandel

Gewoontegetrouw verkassen we in de herfst een aantal dagen naar andere oorden, hiervoor hoeven we geen uren te vliegen, ook zomerse temperaturen zoeken we niet op. Indian Summer bij de oosterburen, wandelen over heuvels en door dalen, langs met water gevulde kraters in de Vulkaneifel, paddestoelen spotten tussen goudgeel blad, kleine paarse bloempjes die zich wentelen in de warme najaarszon.

Paddestoelen plukken doen we niet, we hebben ons leven lief oftewel geen greintje verstand van wat nu eetbaar is of niet. Snuiven najaarsgeuren op, bewonderen het zachte licht, genieten van het beukenbladgeritsel onder onze wandelschoenen.
En als we na zo'n tocht weer bij 'ons' huis belanden , zijgen we neer in de stoelen in de serre , voelen de zon branden door het glas, heffen een glas en knikken elkaar intens tevreden toe.
Waar de week nat en ijskoud begon gunde het weer ons en onze vrienden uiteindelijk toch dat ware herfstgevoel. 

En nog genoten van allerlei Duitse specialiteiten? Allerlei Kuchen uitgeprobeerd? Ik hoor het jullie vragen. Tja, wat zal ik zeggen. We waren met zijn viertjes en eigenlijk geen van allen enorme zoetekauwen. Op de dag van aankomst  Schneckenkuche gekocht, zoet brood gevuld met kaneel en suiker, opgerold en afgetopt met amandelen en suikersiroop schat ik zo in. Heerlijk, werkelijk waar maar een joekel van een brood zeg. Na vijf dagen was het geval nog niet op!
Dinsdag klaterde alle zegen van boven, de temperatuur vroeg om dikke jassen , onaangenaam. Dat riep om Sauerkraut met Löwensenf en echte knacks. Heb ontdekt dat aardappels stampen bij gebrek aan stamper de bolle kant van een soeplepel ook prima voldoet.

Uiteraard ook Brezen (pretzels) gekocht en op dag 1 gulzig opgesmikkeld. In die paar dagen dat je weg bent moet je niet zo moeilijk doen denk ik altijd maar, gewoon lekker simpel eten, niet teveel tijd in de keuken spenderen, gebakken aardappeltjes, salade, stukje vlees, dat fietst er altijd wel in. Een lekker glas van het een of ander.
 's Ochtends uitgebreid ontbijten met warme verse broodjes om de nodige energie op te doen voor we weer in de wandelschoenen schieten.
Het waren vijf mooie dagen in dat prachtige landschap van de Vulkaneifel!

Ik ging op reis en nam mee terug....

Het zit er weer op, een paar weken genieten en uitrusten in de wonderschone Morvan, een gebied in de Bourgogne dat in 1970 de status van Parc naturel régional kreeg toebedeeld. Veel (stuw)meren, beekjes en riviertjes, licht bergachtig, bossen en weilanden, de mooie witte Charolaiskoeien en niet te vergeten de buitengewoon aardige mensen die er wonen.
En wat neem je dan mee terug? Herinneringen, beelden, kleuren en geuren, uiteraard wat recepten, veel potjes, blikken, flessen  met allerlei lekkers en ook niet geheel onbelangrijk een uitgeruste geest.
Hierbij een kleine impressie.

Het huis dat we huurden ligt vlak bij Lac de Pannecière, één van de grootste stuwmeren die er normaal voor moet zorgen dat de kades in Parijs niet onderlopen, ik zeg normaal want eens in de 10 jaar wordt er groot onderhoud gepleegd en is het meer leeg. Niet dobberen op je luchtbedje maar wandelen over de bodem van het meer en je verwonderen, verbazen. 

In 2011 is het meer in fases leeggehaald, de vissen gevangen en elders uitgezet, pas in 2013 komt er weer water in te staan.

Het was een prachtige ervaring, waar je een lege bruine, modderige bak verwacht tref je een vallei aan waar de contouren van de weilanden weer te zien zijn, de versteende bomen omlijsten de stukken grond en sieren de oevers van de beekjes en kleine riviertjes die je nu ook weer ziet stromen, een kleurrijke vegetatie waarbij planten die tientallen jaren uit de omgeving verdwenen zijn nu weer opkomen zoals men mij vertelde.

In 2013 is dit weer een meer

Ook restanten van dorpjes zijn er te vinden, keurig aangegeven met een bordje met ernaast foto's hoe het er vroeger uitzag. Het is een rare gewaarwording maar je ziet het overal in de wereld, gehuchten, dorpen die moeten wijken voor het water, een Olympisch stadion, een snelweg of anderszins.

Een kroeg ontdekten we ook, we hebben een donkerbruin vermoeden dat daar nog steeds af en toe een glaasje gedronken wordt getuige de lege flessen die we aantroffen.

We hebben heerlijk door dat meer gestruind, soms klauterend tegenop steile, rotsachtige hellingen, dan weer wadend door de wilde bloemen en grassen, springend over beekjes, zoekend naar het juiste pad om soms tot de ontdekking te komen dat dat pad toch echt een aantal meters hoger of lager te vinden was.

Wat cultuur snuiven in stadjes als Autun, Vézelay en Nevers waar wij als echte Nederlanders steevast tegen lunchtijd arriveren zodat de hele boel op slot gaat. En ja, dat weten we, al vele jaren maar ach die uren kunnen dan weer worden besteed aan mooie wandelingen, het bewonderen van eeuwenoude gebouwen en kerken, een museum hier en daar. De lichtinvallen in onderstaande kathedraal, te vinden in Nevers,  zijn overweldigend zo mooi.

Cathédrale de Saint-Cyr et Sainte-Julitte 

En werd er nog een beetje gedronken en gegeten daar? Maar natuurlijk, al ben ik tijdens vakanties altijd erg van de gemakkelijke. Een boerderijkippetje op de markt, zo'n ferme stevige dame waar wij echt wel een paar dagen van kunnen genieten in gegrilde vorm, de dag erop een snel stoofpotje met rode wijn, dijonmosterd, knoflook, tomaat en courgette, misschien nog wat stukjes in de salade en dan is de 15 euro die je ervoor betaalt meer dan de moeite waard. Vijftien euro voor een kip...er zijn ongetwijfeld mensen die hiervan een rolberoerte krijgen maar hier hebben we het dan wel over Kip met een hoofdletter K en wat mij betreft zouden dergelijke jonkvrouwen ook hier in Nederland meer gemeengoed mogen worden.

Mijn ontbijt bestond regelmatig uit een dikke snee boerenbrood met zonnige zoete plakken tomaat en schijven romige, verse geitenkaas, friszuur en toch al wat pit, peper en een beetje zout erover, besprenkelen met wat olijfolie en aanschouw een gelukkig mens op vakantie.

Onze salade met 'spekkies' , croutons en eend Croutons snijden van een dik plak boerenbrood, zachtjes bakken in wat olijfolie.
Spekjes uitbakken en door het spekvet een flinke el Dijonmosterd roeren met 2 el rode wijnazijn en warm over je salade sprenkelen, er kan weinig tegenop. Om over de eend maar te zwijgen.
Dat was toch wel even smullen geblazen.



En laat ik ook vooral niet vergeten te vermelden dat we nog twee keer onze lieve waalrese vrienden hebben ontmoet die met camper de laatste paar dagen op vijf kilometer afstand stonden geparkeerd op een prachtige kleinschalige camping. Je zag hun hond denken: Die mensen kom ik werkelijk overal tegen!
Een middag heerlijk kletsen, eten, drinken op ons terras onder het bladerdak, het was tevens de zonnigste dag van de hele vakantie, boften wij even.

Genieten in het zonnetje met boek en een crémant

Op een ochtend word je wakker en is het vertrek daar, nog wat laatste foto's, de auto inladen en terug naar Nederland. De reis verliep zonder files, wat een zaligheid na op de heenweg bijna 3 (!!!) uur te hebben gedaan over het frutstukje Breda-Antwerpen. Tegen half zes openden we de deur van ons eigen huis, ook weer fijn. De kinderen bellen dat pa en ma weer veilig thuis zijn, wasje erin, wat eten, post doorkijken en eenmaal in bed niet in slaap kunnen komen door de geluiden buiten, dat is me ook wat.

De volgende dag pak je de buit uit, de blikken eend, olie, spätzle, linzen, cornichons, gedroogde worstjes, paté ligt al in de koelkast, mosterd, crémant, wat flessen wijn, pain d'épice uit de streek, pakken meel om nu eens echt stokbrood en te kunnen bakken, cassoulet met eend....we hebben het eerlijk gedeeld met zoon en dochter die dat hélemaal niet erg vinden.

En zo kunnen we nog even nagenieten van een paar heerlijke weken