Ik ging op reis en nam mee terug....

Het zit er weer op, een paar weken genieten en uitrusten in de wonderschone Morvan, een gebied in de Bourgogne dat in 1970 de status van Parc naturel régional kreeg toebedeeld. Veel (stuw)meren, beekjes en riviertjes, licht bergachtig, bossen en weilanden, de mooie witte Charolaiskoeien en niet te vergeten de buitengewoon aardige mensen die er wonen.
En wat neem je dan mee terug? Herinneringen, beelden, kleuren en geuren, uiteraard wat recepten, veel potjes, blikken, flessen  met allerlei lekkers en ook niet geheel onbelangrijk een uitgeruste geest.
Hierbij een kleine impressie.

Het huis dat we huurden ligt vlak bij Lac de Pannecière, één van de grootste stuwmeren die er normaal voor moet zorgen dat de kades in Parijs niet onderlopen, ik zeg normaal want eens in de 10 jaar wordt er groot onderhoud gepleegd en is het meer leeg. Niet dobberen op je luchtbedje maar wandelen over de bodem van het meer en je verwonderen, verbazen. 

In 2011 is het meer in fases leeggehaald, de vissen gevangen en elders uitgezet, pas in 2013 komt er weer water in te staan.

Het was een prachtige ervaring, waar je een lege bruine, modderige bak verwacht tref je een vallei aan waar de contouren van de weilanden weer te zien zijn, de versteende bomen omlijsten de stukken grond en sieren de oevers van de beekjes en kleine riviertjes die je nu ook weer ziet stromen, een kleurrijke vegetatie waarbij planten die tientallen jaren uit de omgeving verdwenen zijn nu weer opkomen zoals men mij vertelde.

In 2013 is dit weer een meer

Ook restanten van dorpjes zijn er te vinden, keurig aangegeven met een bordje met ernaast foto's hoe het er vroeger uitzag. Het is een rare gewaarwording maar je ziet het overal in de wereld, gehuchten, dorpen die moeten wijken voor het water, een Olympisch stadion, een snelweg of anderszins.

Een kroeg ontdekten we ook, we hebben een donkerbruin vermoeden dat daar nog steeds af en toe een glaasje gedronken wordt getuige de lege flessen die we aantroffen.

We hebben heerlijk door dat meer gestruind, soms klauterend tegenop steile, rotsachtige hellingen, dan weer wadend door de wilde bloemen en grassen, springend over beekjes, zoekend naar het juiste pad om soms tot de ontdekking te komen dat dat pad toch echt een aantal meters hoger of lager te vinden was.

Wat cultuur snuiven in stadjes als Autun, Vézelay en Nevers waar wij als echte Nederlanders steevast tegen lunchtijd arriveren zodat de hele boel op slot gaat. En ja, dat weten we, al vele jaren maar ach die uren kunnen dan weer worden besteed aan mooie wandelingen, het bewonderen van eeuwenoude gebouwen en kerken, een museum hier en daar. De lichtinvallen in onderstaande kathedraal, te vinden in Nevers,  zijn overweldigend zo mooi.

Cathédrale de Saint-Cyr et Sainte-Julitte 

En werd er nog een beetje gedronken en gegeten daar? Maar natuurlijk, al ben ik tijdens vakanties altijd erg van de gemakkelijke. Een boerderijkippetje op de markt, zo'n ferme stevige dame waar wij echt wel een paar dagen van kunnen genieten in gegrilde vorm, de dag erop een snel stoofpotje met rode wijn, dijonmosterd, knoflook, tomaat en courgette, misschien nog wat stukjes in de salade en dan is de 15 euro die je ervoor betaalt meer dan de moeite waard. Vijftien euro voor een kip...er zijn ongetwijfeld mensen die hiervan een rolberoerte krijgen maar hier hebben we het dan wel over Kip met een hoofdletter K en wat mij betreft zouden dergelijke jonkvrouwen ook hier in Nederland meer gemeengoed mogen worden.

Mijn ontbijt bestond regelmatig uit een dikke snee boerenbrood met zonnige zoete plakken tomaat en schijven romige, verse geitenkaas, friszuur en toch al wat pit, peper en een beetje zout erover, besprenkelen met wat olijfolie en aanschouw een gelukkig mens op vakantie.

Onze salade met 'spekkies' , croutons en eend Croutons snijden van een dik plak boerenbrood, zachtjes bakken in wat olijfolie.
Spekjes uitbakken en door het spekvet een flinke el Dijonmosterd roeren met 2 el rode wijnazijn en warm over je salade sprenkelen, er kan weinig tegenop. Om over de eend maar te zwijgen.
Dat was toch wel even smullen geblazen.



En laat ik ook vooral niet vergeten te vermelden dat we nog twee keer onze lieve waalrese vrienden hebben ontmoet die met camper de laatste paar dagen op vijf kilometer afstand stonden geparkeerd op een prachtige kleinschalige camping. Je zag hun hond denken: Die mensen kom ik werkelijk overal tegen!
Een middag heerlijk kletsen, eten, drinken op ons terras onder het bladerdak, het was tevens de zonnigste dag van de hele vakantie, boften wij even.

Genieten in het zonnetje met boek en een crémant

Op een ochtend word je wakker en is het vertrek daar, nog wat laatste foto's, de auto inladen en terug naar Nederland. De reis verliep zonder files, wat een zaligheid na op de heenweg bijna 3 (!!!) uur te hebben gedaan over het frutstukje Breda-Antwerpen. Tegen half zes openden we de deur van ons eigen huis, ook weer fijn. De kinderen bellen dat pa en ma weer veilig thuis zijn, wasje erin, wat eten, post doorkijken en eenmaal in bed niet in slaap kunnen komen door de geluiden buiten, dat is me ook wat.

De volgende dag pak je de buit uit, de blikken eend, olie, spätzle, linzen, cornichons, gedroogde worstjes, paté ligt al in de koelkast, mosterd, crémant, wat flessen wijn, pain d'épice uit de streek, pakken meel om nu eens echt stokbrood en te kunnen bakken, cassoulet met eend....we hebben het eerlijk gedeeld met zoon en dochter die dat hélemaal niet erg vinden.

En zo kunnen we nog even nagenieten van een paar heerlijke weken