Een goed stel zijn we, een ijzersterk duo, al zeker 20 jaar samen en toch zien we elkaar niet iedere week. Als ik hem weer liefdevol in mijn armen neem dan weten we dat er iets op stapel staat.
Begrijp me goed, ook mijn andere pannen en koekenpannen staan in hoog aanzien maar ja dat contact is wat meer gewoontjes zullen we maar zeggen. Je ziet elkaar bijna iedere dag en de gespreksstof is daar dan soms ook naar.
Maar wildpan herbergt de konijn die we bijna ieder jaar met Kerst traditioneel bereiden en ook kip garam massala suddert en stooft dat het een lieve lust is.Van alle markten thuis is hij, je heet dan wel wildpan maar voor tien mensen gehaktballen braden of een paar kilo krieltjes bakken, draait hij zijn handvaten ook niet om.
Emoties delen we, de eerste Kerst na het overlijden van mijn moeder toen pan gevuld met konijn op mijn schoot richting ouderlijk huis mijn tranen op zijn deksel voelde druppen. De hoerastemming in het gezin als er massala kip met roti op het menu staat, hij pruttelt dan gezellig en ik neurie mee. Stoofschotels voor een huis vol mensen, we maken het graag samen.Of neem nu gisteren de gehaktballen, 25 had ik er gedraaid en alle 25 nam hij liefdevol tot zich. Het was ook deze keer weer een bijzondere dag, velen van jullie weten dat wij drie maanden geleden afscheid hebben moeten nemen van mijn schoonmoeder en gisteren hebben wij haar een laatste plekje gegeven, meegegeven met de wind, vergezeld van onze liefde voor haar. Daarna een borrel en eten in huize Eetlust, wildpan moest dus aan de bak en zoals altijd heeft hij uitstekend werk verricht.
Beetje trots en ijdel is hij ook wel, hij weet heel goed dat ik niet zonder hem kan en dat je toch een groot deel van je wildpannenleven in een donkere kast staat, neemt hij,ongetwijfeld licht mokkend, op de koop toe..
Ja, hij en ik kunnen het samen prima vinden!
3 opmerkingen:
Bij het zien van die pan moet ik gelijk weer aan vroeger denken. Wij hadden thuis precies zo'n pan. Niet dat mijn moeder daar wildgerechten in maakte (ze was niet zo'n kookliefhebster), maar met de kerst ging er altijd een grote rollade in. We waren met z'n zevenen, dus ook de voorraad gehaktballen werden erin gemaakt. Grappig dat je door het zien van een foto gelijk weer terug in de tijd gaat. ;-)
Heerlijk verhaal. Hoe droefheid en geluk kunnen samen gaan. En hoe zo'n ouwe, getrouwe pan daar een plaats in heeft. En is dat niet precies wat het leven waardevol maakt: de herinneringen aan bewezen diensten.
Met een stoofpot aan herinneringen is zo'n pan gevuld. Leuk dat jullie dat ook herkennen. En zo is het met veel voorwerpen in een huis, de emotie die het met zich meebrengt maakt het waardevol en onmisbaar.
Een reactie posten