Test: Boska Kaasschaaf Milano. Nieuwe vriend of niet?

Enige tijd geleden hebben jullie al kunnen lezen dat wij in huize Eetlust een groot verlies hadden geleden. Onze oude trouwe kaasschaaf die we ooit ergens op de kop hadden getikt voor een waarschijnlijk luttel bedrag waren we kwijt. Wat een gemis! En zie maar weer eens een waardige vervanger te vinden, een aantal op het oog goede schaven passeerden de revue om treurig in de kliko te eindigen.
Gelukkig was de verlossing nabij. Van Fonq mocht ik een Boska kaasschaaf testen. Vol verwachting klopte ons hart. De nieuwe bewoner nam snel zijn intrek in ons huis en onderging een aantal testen om zijn verblijf te rechtvaardigen..

Wat belooft Boska Milano?

Geschikt voor half harde en harde kazen. Het blad buigt mee tijdens het schaven zodat je de dikte van de plakjes kaas kunt bepalen. Het heeft een antikleeflaag waardoor de plakjes kaas niet aan de schaaf blijven plakken.

En?
Het blad buigt inderdaad lichtjes mee tijdens zijn werk waardoor je de dikte  van de plakjes kaas als het ware kunt sturen.  De schaaf ligt licht in de hand wat voor ons na het robuuste model even wennen was.En het allerbelangrijkste, het schaaft moeiteloos kaas. De vorige kaasschaaf gebruikte ik ook bij het schillen van winterwortels, snel een komkommer in dunne plakjes schaven voor een salade, ik heb inmiddels ontdekt dat Boska dat ook kan. Dan verdien je hier bonuspunten. Ik houd wel van wat multifunctionaliteit eerlijk gezegd.

 

Waarom geen schaaf gekozen die alle kazen kan schaven?
Dat heeft een simpele reden . Wij eten nooit jonge kaas aangezien we die meestal nogal flauw van smaak vinden, we willen graag wat pit in de mond. Voor andere zachte, smeuïge kaasjes zoals camembert, abdijkaas, blauwe soorten en dergelijke die wij, kaasmonsters als we zijn, graag eten is een kaasschaaf toch niet geschikt, dan kun je beter een kaasmes gebruiken.Ook die zijn zoals met alle producten weer in diverse soorten en maten te koop . Kies in ieder geval altijd het gereedschap dat bij je past of het nu een kaasschaaf betreft of een keukenmachine.

En hiermee is onze zoektocht naar de kaasschaaf ten einde. Dit model dat ook nog eens prettig geprijsd is bevalt ons goed. De reacties die het stuk over de verloren schaaf opleverde gaf al aan dat wij niet als enige naarstig op zoek waren.
Zij die nog dolende ende zoekende zijn, ik durf jullie met een gerust hart deze aan te bevelen.

Schransen en schraalhansen door de eeuwen heen

Rondom eten en drinken zijn vele, vele boeken verschenen niet alleen gevuld met recepten en informatie om ons te leren koken, kennis te laten maken met ingrediënten uit de hele wereld maar ook over achtergrond, geschiedenis.
Het boekje 'Schransen en schraalhansen' uit 1992 van Peter Nijssen behandelt in vogelvlucht het ontstaan van eetgewoonten, tafelmanieren, taboes, mythen,rituelen en gebruiken  vanaf de oudheid tot de jaren negentig van de vorige eeuw.
Dit doet hij op een onderhoudende en duidelijke manier waardoor het boek heel prettig leest.

Tijdens de landbouwrevolutie in De Late Steentijd tussen 8000 en 2700 voor Christus gaven de mensen in het Nabije Oosten langzaam maar zeker hun jagersbestaan op en vestigden zich op vaste plaatsen in het vruchtbare gebied. Stammen eisten de territoria op waaraan zij hun voedsel ontleenden. In deze tijd ontstonden de eerste regels en gebruiken rondom het samen eten niet alleen met de eigen familie of stamgenoten ook met mensen van buitenaf.

Het Oudfranse woord 'compagnon' betekent niets meer of minder dan 'persoon met wie we het brood delen'. Samen eten versterkt banden en vriendschappen en stelt je in staat tot het sluiten van verbonden. Aan tafel is vijandschap uit den boze wat niet wil zeggen dat voedsel nooit gebruikt werd om het leven van je tafelgenoot te verkorten.

In de westerse wereld zijn we tegenwoordig gewoon om met mes en vork te eten, wordt boeren als onbeschoft beschouwd evenals smakken, praten terwijl je aan het kauwen bent en je eten naar binnen schoffelen bekijken we ook met opgetrokken wenkbrauwen.Dat het te maken heeft met veranderende inzichten in hygiëne en omgangsvormen zal duidelijk zijn. Aan de hand van tijdsbeschrijvingen krijg je een goed beeld.
Zoals zo vaak gaven de 'hogere' kringen de aanzet, te beginnen aan het hof , vervolgens werd het opgepikt door de gegoede burgerij en uiteindelijk kwam het bij 'gewone' volk terecht al dan niet met bemoeienis van de mevrouwen die het gepeupel graag de nieuwe normen en waarden op wilden dringen.

Ook in de twintigste eeuw waren eetgewoonten aan veranderingen onderhevig. Wat je van dichtbij haalt is lekker veranderde in wat van ver weg komt smaakt beter. Recepten vanuit de hele wereld bereikten langzaam maar zeker ook de Nederlandse keukens mede dankzij de opkomst van 'De Chinees', 'De Italiaan', 'De Mexicaan' enzovoorts. Waar uit eten gaan vroeger vaak voorbehouden was aan feestelijke gebeurtenissen gaat men nu ook even een hapje eten wanneer men geen zin heeft om te koken. Of we halen frietjes, een broodje shoarma en dergelijke en eten we dus weer lekker met onze handen.

Voor iedereen die geïnteresseerd is in culinaire geschiedenis is dit een boeiend boekje, het enige probleem is dat het niet meer standaard te koop is. Je moet er tegenaan lopen. Maar in de loop der jaren zijn er vele boeken verschenen over culinaire geschiedenis, dit stukje is dan ook bedoeld om je wellicht op een idee te brengen.

Ga voor historische inspiratie vooral eens kijken op Coquinaria, hier vind je vele voorbeelden van interessante literatuur maar ook artikelen, recepten en meer. Aanrader!

Nijssen, Peter - Schransen en schraalhansen, 1992, Amber, 90-5093-222-3

Chocoladetaart met hindernissen

Wanneer de man die je al ruim 30 jaar als je vader beschouwt een eerbiedwaardige leeftijd bereikt en van wie je weet dat hij chocolade erg lekker vindt dan bak je toch gewoon een chocoladetaartje om de feestelijkheden extra cachet te geven?
Deze vader die vroeger in restaurants eerst de desserts bestudeerde en bij de woorden 'Grand dessert' of 'Kwartetje van' al vergenoegd begon te glimmen, dat is mijn vader2 ten voeten uit om maar een klein blikje achter de schermen te geven.
Het bakken van een chocoladetaart is echt niet moeilijk of lastig en heus dit was niet mijn debuut op chocotaartengebied. In plaats van een grote stonden er kleintjes op de planning, een punt van dergelijke taarten is nogal machtig en 1-persoonstaartjes leek me zo leuk. Ter plaatse beetje aankleden om de feestvreugde te vergroten, kop koffie erbij...het liep wat anders.
Achteraf kon ik me wel voor mijn hoofd slaan, met een beetje logisch nadenken kun je sommige fouten met gemak vermijden. De afdeling logisch nadenken had ook weekend geloof ik.

Normaal maak ik deze taart zo:
Smelt 200 gram pure chocolade, ik gebruik altijd een reep van 70% en een reep van 85%, samen met 200 gram boter langzaam au bain marie of in de magnetron. Zodra het gesmolten is roer je er 200 gram suiker door en laat je het een beetje afkoelen
Splits 5 eieren. Het eiwit sla je stijf in een vetvrije kom met een klein snufje zout. Roer de eidooiers één voor één door het chocolademengsel tot ze opgenomen zijn. Roer er vervolgens 1 eetlepel bloem door en spatel dan voorzichtig het eiwit erdoor. Schep rustig zodat het mengsel luchtig blijft.
Giet het in een springvorm van 24 cm doorsnede en bak 35 à 40 minuten in een oven van 170 graden (hetelucht) of 190 graden.
Doordat de eiwitten stijf geslagen zijn krijgt de taart toch iets luchtigs.
De bovenkant kun je nog afmaken met en topping of iets dergelijks.

De Mina's Bakgraag onder ons begrijpen meteen dat je een dergelijke consistentie niet, ik herhaal niet, moet bakken in een muffinbakplaat, doordat de binnenkant een beetje vochtig blijft krijg je het er dus met geen mogelijkheid uit! Er staat niet voor niets springvorm eigenwijs mens.
Na deze ontdekking draaiden alle raderen in mijn inmiddels in 'Wat nu'  staat verkerende hoofd op volle toeren.
In de koelkast bevond zich nog de kom met een  restant chocomengsel, genoeg voor een bodem. Kleine springvorm gepakt van 20 cm doorsnede, gevuld en hup de oven in. Na het bakken af laten koelen.

Gelukkig had ik ook nog:
Klein bekertje slagroom van 125 ml - 200 gram roomkaas - 1 reep chocolade van 70% (bedoeld om glazuur mee te maken).

Dus heb ik:
De chocolade gesmolten. De slagroom stijf geslagen en vermengd met de gesmolten en wat afgekoelde choco. De roomkaas smeuïg geklopt met 2 el suiker en vervolgens vermengd met het chocolade/slagroom mengsel. Dit mengsel over mijn inmiddels afgekoelde chocoladetaartbodem van ongeveer 1 cm dik gesmeerd. Een aantal vastgeplakte minitaartjes eruit gefrut en verkruimeld en vervolgens over het roomkaasmengsel verdeeld. Een nacht in de koelkast en voilá

 

Het eindresultaat, voor de foto's gaan overigens alle credits naar dochterlief, was heerlijk, machtig maar heerlijk. Vader blij, wij blij, ik naast blij ook opgelucht. Geblunder aan de ene kant, weer diverse ontdekkingen aan de andere kant. Eén heel belangrijke: 

Denk na bij wat je doet!

Foodblogevent: Stofoe metie voor opa

Het foodblogevent van deze maand, februari dus, wordt gehost door Gereon de Leeuw . Gereon bedacht een mooi thema 'Wat deel je aan tafel en met wie?' Samen eten heeft al van oudsher een sociale functie. Het is de gelegenheid om bij te praten, de dag te delen, verbonden te sluiten en bijzondere gebeurtenissen te vieren. Het thema vormde een grote uitdaging, er zijn zoveel mensen met wie je eens een maaltijd zou willen delen. Toch hoefde ik zoals je hieronder kunt lezen niet heel lang na te denken.

Het was me snel duidelijk met wie ik graag eens aan tafel wilde zitten al had ik geen idee of de goede man het er mee eens zou zijn. We hebben elkaar nooit ontmoet, nooit gezien, hij heeft zelfs nog nooit van mij gehoord. Lang voor ik op de wereld kwam overleed hij al. Hij leefde in een mij onbekende wereld, de wereld van sepia foto's, nog bijna autoloze straten. Een wereld van mannen in witte tropenpakken en hoe 'heurt' het, houten huizen met veranda, de landing van Charles Lindbergh de straten deed volstromen en koningin Wilhelmina in 1907 op staatsbezoek kwam.
Maar ook een tijd waar de herinnering aan de slaventijd nog vers en pijnlijk in ieders gedachte en hart gegrift stond. Misschien weggeduwd werd, er was immers een nieuw Suriname al bestond dat voor een deel ook uit schone schijn.

 Een tijd waar je er een eeuwigheid over deed om de plantage te bezoeken waar de naam van je familie geboren was. De plantage waar zijn moeder tot 1863 alleen uit voornaam bestond. Met hem, deze wat statige grootvader wil ik jaren overbruggen en hopelijk antwoorden krijgen op de vele vragen die ik heb. Hiaten opvullen om zo de stamboom waar velen zo nieuwsgierig naar zijn eindelijk compleet te maken. En hij heeft de antwoorden.
Hij kan me vertellen over de mensen en het leven in het Suriname van zo lang geleden, mij een beeld geven bij de voor mij onbekende namen. Die kennis deel ik op mijn beurt weer met mijn kinderen en diegenen in de familie die ook zo naarstig speuren. Bij een volgende gelegenheid zak ik wellicht nog verder af in de tijd, naar de tijd van vóór 1863. Maar eerst gaan we samen eten en kook ik met liefde mijn eerste maal voor hem.

Ik dek de tafel voor ons en vertel hem dat ik graag roti met kip masala voor hem had gemaakt maar het is zo ongezellig als ik in de keuken roti sta te rollen en bakken. Pom, ook zoiets dat eet je niet met zijn tweeën maar met de hele familie. Daarom maak ik stofoe metie voor ons, stoofvlees. Met rijst en kousenband met tomaat en ui.

Suriname is een smeltkroes van culturen en achtergronden, uiteraard door de slavernij maar ook door de komst van contractarbeiders. Zij kwamen uit China, van Java en uit wat toen nog Brits-Indië heette. Al deze invloeden hebben hun weg gevonden in de Surinaamse keuken. Het stoofvlees wat ik maak heeft Javaanse invloeden. Misschien zegt grootvader wel: "Kind,je hebt goed je best gedaan hoor maar in mijn herinnering smaakte het toch net wat anders." Het zou mij niet verbazen...

 Je hebt nodig:
500 gram runderstoofvlees - zout - zwarte peper - 1 flinke ui - 4 teentjes knoflook - 1 flinke tomaar - 1 stengel sereh (citroengras) - 1 dikke schijf citroen - stukje laos van ongeveer 1 cm - 3 blaadjes daon salam (laurier mag ook) - 1 of 2  rode peper(s) - 2 el pindakaas - 1/4 liter warm water - 2 el zonnebloem of arachideolie - 1 maggiblokje - klein scheutje ketjap ( hier zou grootvader het beslist niet mee eens zijn)

Zo maak je het:

Snijd het stoofvlees in niet te kleine stukken. Je kunt ook goulashvlees gebruiken trouwens.Bestrooi het vlees met zout en maal er zwarte peper over
Snipper de ui en hak de teentjes knoflook fijn. Verwijder de zaadjes uit de peper(s) en hak ze eveneens fijn.
Schil het stukje laos. De tomaat snij je in stukjes.
Verwijder het bovenste gedeelte van de stengel sereh dat gebruik je niet. Maak een inkeping in de lengte in het onderste zachtere gedeelte
Verhit in een braadpan de olie en bak hierin het vlees rondom bruin. Voeg ui, rode peper en knoflook toe en bak het even mee.
Nu mag de laos erbij, evenals de sereh, daon salam, de stukjes tomaat, een dikke plak citroen, een verkruimeld maggiblokje en 2 el pindakaas.
Giet er het warme water bij en roer alles goed door. Laat nu  met deksel op de pan een uur of 3 zachtjes stoven.
Af en toe even kijken, roeren en eventueel nog een scheutje water toevoegen.
Zodra het vlees gaar is vis je de sereh, de citroen en de blaadjes daon salam eruit. Van de citroen heb je nu alleen nog de schil over. Giet een klein scheutje ketjap bij het vlees, roeren en nog een paar minuutjes stoven.

Serveer met rijst en boontjes. De boontjes stoof je met een gesnipperde ui, een teentje knoflook en een tomaat in stukjes in zoveel water dat het net niet onderstaat. Eventueel wat zout toevoegen of een maggiblokje.

Het beste past hier eigenlijk een Parbobiertje bij maar in het kader van deze bijzondere ontmoeting misstaat een glas Riesling of Pinot Gris ook niet, beide kunnen wel op tegen dit kruidige gerecht.

Njang swietie!

Halloooo gegratineerde bruine bonen-groentesoep

Iedere maand neem ik trouw 'Hallo' van Jumbo mee en eerlijk is eerlijk er staan aardige dingen in. Nu die irritante reclame nog aanpassen maar daar heb ik al eerder over geklaagd, laat ik dat nu achterwege laten.
In de editie van januari staan soepen, dikke soepen, dunne soepen, strooisels voor in en op je soep en wat ik zeker weet te waarderen twee paddestoelensoepen, eentje gewoon lekker handig uit een zak met wat extra toevoegingen, de andere homemade. Je ziet meteen dat de soep die je zelf maakt helemaal niet zoveel extra tijd in beslag neemt.Een pluimpje voor de Jumbo!

Tijdens het bladeren vielen twee paar ogen in huize Eetlust op de gegratineerde bruine bonensoep. Soep met een berg groente erin , allemaal extra vitaminen die we best kunnen gebruiken. Ik zou ik niet zijn als er niet een beetje aan gesleuteld werd met ui, knoflook en een lekkere schep Hottie sambal paprika/laos . Geen Hottie in huis? Gebruik dan je eigen sambal en voeg het naar smaak toe.

 
Je hebt nodig:
1 blik bruine bonen van 800 gram - 250 gram boerensoepgroente - 175 gram groene kool in reepjes - 1 ui - 1 teentje knoflook - schepje sambal - 1 liter groentebouillon - 1 takje rozemarijn - 125 ml crème fraîche - 100 gram geraspte kaas - 1 eidooier - scheutje olijfolie

Zo maak je het:

Verwarm de oven voor op 225 graden

Ris de naaldjes rozemarijn van het takje en hak of knip ze fijn
Snipper de ui en knoflook. Verhit een beetje olie in een soeppan en fruit hierin de ui en knoflook gedurende vijf minuten op laag vuur.
Voeg de sambal toe, eventjes roeren.
Giet de bouillon erbij, evenals de bruine bonen met het vocht. Soepgroente en de groene kool  plus de helft van de rozemarijn erbij, omscheppen en met de deksel op de pan aan de kook laten komen. Zodra de soep kookt zet je het vuur laag en laat je de soep 15 minuten zachtjes pruttelen.
Het ei splitsen en het eigeel vermengen met de crème fraîche en geraspte kaas. Het eiwit wordt niet gebruikt.
Zet de kommen of soepborden op een bakplaat, schep de soep erin en leg er een eetlepel van het kaasmengsel op.
Schuif 5 minuten onder de grill of zet het 10 minuten in een oven van 225 graden.

Pas op, de soep is gloeiend en gloeiend heet, evenals de kommen/borden dus pak de ovenwanten!!

Winactie: Je eigen kookboek maken

Veel mensen hebben het de afgelopen maanden al regelmatig via de diverse kanalen voorbij zien komen, de mogelijkheid tot het maken van je eigen kookboek via online uitgever Blurb.
Vorige week ontving ook ik een mailtje met de vraag of ik een voucher t.w.v 35 euro wilde ontvangen om weg te geven aan één van de lezers. Daar hoefde ik niet zo lang over na te denken. Natuurlijk!
Hoe leuk is het om een kookboek te maken met je favoriete recepten en lekker nonchalant op tafel in het zicht te leggen .

Wil jij dat ook? Doe dan mee! Je moet er natuurlijk wel wat voor doen.

Over bijna een maand begint de lente, een seizoen waar ik zo naar uitkijk. De winterse stamppotten verdwijnen weer even uit beeld om plaats te maken voor lichtere gerechten met hier en daar al wat zomerse tinten.

De vraag is dan ook: 

Als je aan de lente denkt, aan welk gerecht denk je dan als eerste?

Je kunt je reactie insturen tot en met  zondag 3 maart 2013 . Dat kan via Facebook of Twitter (Eetlust!@Eetlust) of laat je reactie hieronder achter. Deel het met je eigen volgers, lezers, vrienden, familie zodat de deskundige jury, te weten mijn eetlustige zoon en dochter, het moeilijk krijgt! Op dinsdag 5 maart zal ik bekendmaken wie de gelukkige is. Je krijgt dan van mij een code waarna je aan de slag kunt bij Blurb

En waar denk ik als eerste aan bij het woord lente?

Pastel de choclo oftewel Chileense maispastei

Met de AVG (aardappels-vlees-groente) cultuur ben ik niet opgegroeid, iets wat ik in mijn jeugd  met puberale pedanterie zo af en toe graag verkondigde. Het is allemaal goedgekomen, dit illustere trio weet ik op zijn tijd best te waarderen.
Heel lang geleden, ik weet niet eens meer hoe lang kocht ik een kookboek over de Zuid - en Midden Amerikaanse keuken, een boek dat inmiddels half uit elkaar hangt. Deels omdat ik er vrij veel uit gemaakt heb, deels omdat de kwaliteit niet geweldig is. Het kostte dan ook niet zoveel. Om de boel bij elkaar te houden is de band inmiddels vele malen geplakt met tape, dat neemt niet weg dat bladzijde 40 nu ergens in het begin zit.

Uit dit boek komt de Chileense maispastei, een  ovenschaal gevuld met gehakt, hardgekookt ei, rozijnen en kip bedekt met een laag maiskorrels.  Je kunt er ook nog zwarte olijven bijdoen, voor dit recept geldt ook dat een ieder zijn of haar eigen variant maakt.
Kinderen vinden het vast ook lekker, het is heel mild en de rozijnen geven een zoetje. De hoeveelheid is voldoende voor 3 personen als je er een flinke salade bij serveert, geef je er ook nog rijst bij dan kunnen 4 personen ervan eten.


Je hebt nodig:
300 gram rundergehakt - 250 gram kipfilet - 1/2 liter kippenbouillon - 3 hardgekookte eieren -1 ui - 1 blik mais van 300 gram (uitlekgewicht 285 gram) - 2 tl tijm - 1tl basilicum - 2 eieren - 200 ml melk - 4 el rozijnen - zout en peper - eventueel wat gemalen chilivlokken - olie - beetje boter.

Zo maak je het:

Verwarm de oven voor op 175 graden.
Vet een ovenschaal licht in met wat boter.

Laat de mais uitlekken en kook het in de melk gedurende 5 minuten. Laat het dan afkoelen tot lauw.
Pocheer de kipfilet in de bouillon zo'n 10 minuten, even checken of het daadwerkelijk gaar is. De kipfilet uit het vocht nemen en op een bord afgedekt met alufolie leggen.
Snipper de ui en bak het in 1 el olie glazig.  Voeg het gehakt en de tijm toe en bak het rul en gaar. Breng op smaak met zout, peper en wat gemalen chilivlokken.
Snij de kipfilet in kleine stukjes.

Kluts 2 eieren met de basilicum en wat peper en zout en roer dit door de mais met melk
Pel de eieren en snij in dunne plakjes, lang leve de eiersnijder.

Schep het gehakt in de ovenschaal. Verdeel hier de plakjes ei over.
Strooi de rozijnen erover en verdeel vervolgens de kipblokjes over de rozijnen.
Giet het maismengsel over de kip, leg er wat klontjes boter op en schuif 30-40 minuten in de oven.

Het was heel lang geleden dat ik dit gemaakt heb, zo lang dat dochter die kwam eten het gerecht was vergeten tot ze een hap nam. De rozijnen en plakjes ei brachten de herinnering terug. Ze heeft 2x opgeschept, zegt genoeg toch?

Bron: De Zuid- en Midden Amerikaanse keuken, Rebo Productions Sassenheim

Notenkoekjes met honing

Op zondag koekjes bakken, ja gezellig en al helemaal als je weet dat dochterlief 's avonds aanschuift bij de dis en het helemaal geen ramp vindt om baksels te proeven en te eten. Vorige week maakte ik pindakoekjes, daar had de zoon weer mazzel mee, vandaag deze variant dus met gemengde noten en wat honing. Mensen met een pinda-allergie kunnen ze gerust eten, er zit geen kruimeltje pinda in.
Daar zit ook vaak het misverstand, een pinda behoort niet tot de notenfamilie maar is een peulvrucht. Het is een éénjarige plant, de bloemen ontwikkelen zich tot peulen met daarin 1 of 2 zaden. De stengel met de peulen wordt langer en langer tot het de grond raakt, daarna boort het zich als het ware in de grond waarna de peulen gaan rijpen en ontkiemen. Vandaar ook de naam aardnoot.

Voor ongeveer 24 koekjes heb je nodig:
1 ei - 75 gram roomboter - 75 gram witte basterdsuiker - 125 gram zelfrijzend bakmeel ( of bloem met wat bakpoeder) - 125 gram ongezouten gemengde noten zoals paranoten, hazelnoten, amandelen en dergelijke - 1 1/2 el honing - 1 tl zout.

Zo maak je ze:
Verwarm de oven voor op 150 graden.
Hak de noten redelijk fijn maar niet tot gruis. Verwarm de honing in een klein pannetje en roer de noten erdoor met een theelepeltje zout. Schep goed om en laat een minuut of 2 karameliseren. Laat ze wat afkoelen.
Mix het ei, de suiker en de boter in ongeveer 5 minuten  tot een luchtige crème.
Meng het meel er beetje bij beetje door tot alles goed opgenomen is.
Roer de noten erdoor, goed mengen.
Bekleed een bakplaat met bakpapier. Maak deegballetjes van ongeveer 2 cm doorsnede en leg ze op de bakplaat. Druk ze met een vork een beetje plat.
Bak de koekjes ongeveer 20 minuten tot ze lichtbruin en gaar zijn. De koekjes zijn nog wat zacht als je ze van de bakplaat haalt, ze worden vanzelf harder bij het afkoelen.Dus denk niet te snel dat de koekjes nog niet goed zijn.
Laat ze afkoelen op een rooster.

En dan mag je proeven!

Heel simpel; zelf Mosterdsoep maken

Jaren geleden dook het ineens in restaurants op, de mosterdsoep. Een smaaksensatie vond ik het, pittig en romig. Inmiddels is deze soep niet meer weg te slaan uit mijn keuken. Dat betekent niet dat er iedere week mosterdsoep op tafel staat. Soep vaak wel, wij zijn echte soepeters en nu het er op gaat lijken dat de winter zijn koffers weer moet pakken kreeg ik er ineens zin in. En dat terwijl ik aan het begin van de week nog zat te dubben om in het weekend wederom een grote pan snert te maken. Laat manlief dit trouwens maar niet horen want die kan iedere week erwtensoep eten, ook in de zomer.
Het maken van mosterdsoep is echt een fluitje van een cent. Met dit recept kun je dan ook naar hartelust variëren. Wil je de soep iets dikker? Snijd dan een aardappel in blokjes en laat het meekoken om daarna te pureren. Wat prei erdoor is ook erg smakelijk maar wij houden het meestal bij deze, heel lichtgebonden, met spekjes. Heel geschikt als voorgerecht of lunch.
Uiteraard is er heel simpel een vegetarische variant van te maken. Vervang de kippenbouillon door groente en de spekjes door een vega variant of knip er gewoon lekker wat tuinkers over, ook heerlijk!

Je hebt nodig:
1 kleine ui - 2 takjes tijm - 1 liter kippenbouillon - 125 ml room - 1 glas droge witte wijn - 4 el grove pittige mosterd - 25 gram boter - 1 el bloem.- 150 gram spekblokjes

Zo maak je het:
Snipper de ui. Smelt de boter en laat hierin de ui samen met de tijmblaadjes vijf minuten zachtjes garen tot de uien glazig zijn.
Voeg de bloem toe en bak een minuutje of twee mee zodat de bloem kan garen. Roer de mosterd erdoor en blus af met de witte wijn. Goed roeren zodat je een glad geheel krijgt.
Terwijl je blijft roeren giet je scheutje voor scheutje de bouillon erbij.
Breng zachtjes aan de kook en laat 10 minuten pruttelen, af en toe roeren.
Voeg langzaam de room toe, roeren en zet het vuur nu zo laag dat de soep niet meer kookt maar wel heet blijft. Zet er eventueel een plaatje onder.
Bak de spekblokjes uit tot ze knapperig zijn.

Verdeel de soep over borden of kommen en strooi er wat spekblokjes over die ongetwijfeld meteen naar de bodem zakken maar ze zijn in ieder geval wel lekker knapperig!

Gehaktballentaart met gestoofde ui en puntpaprika

Een ouderwetse gehaktbal, zo één die naar vroeger smaakt, heel simpel met ui, peterselie, zout, peper, eitje, beetje nootmuskaat en een flinke eetlepel grove mosterd eventueel nog wat paneermeel of beschuit. Brood weken in melk en er vervolgens doorheen kneden is ook beproefd al doe ik dat zelden.
Goed kneden is noodzakelijk, trek daar gerust wat tijd voor uit. Ballen draaien en vervolgens om en om bakken, afblussen met water, deksel op de pan en laat maar sudderen die ballen.
Vaak snipper ik nog een extra uitje en laat het meesudderen. Op het laatst nog wat mosterd toevoegen, aanbaksels losroeren, beetje bouillon erop, lichtjes inkoken, niks mis met die jus.

Wat ik ook altijd doe... extra ballen maken. Niet om ze vervolgens in te vriezen maar om de volgende dag op te eten, op een boterham met wederom een flinke lik mosterd. De kinderen namen het vroeger graag mee naar school, een welkome afwisseling.
Laatst echter was ik de extra ballen 's middags vergeten. Er lag nog een restje kaas, wat uien, puntpaprika, in de diepvries ligt altijd bladerdeeg...dat riep om een hartig taartje. Fantastische uitvinding, restjes over? Hup hartige taart. Ideaal.

In het kader van project 'Koken voor2' , iets waar ik nog steeds niet goed in ben, een kleine quichevorm gepakt met een doorsnede van zo'n 22 centimeter.

Verder heb je nodig:
2 flinke gehaktballen - 125 ml room - 1 ei - 150 gram geraspte kaas - 50 gram abdijkaas of net wat je over hebt -2 uien - 1 rode puntpaprika - 1 takje tijm -zout en peper- paar druppels hot peppersauce - 4 plakjes bladerdeeg - beetje boter om de vorm in te vetten.

Laat het bladerdeeg ontdooien. Verwarm de oven voor op 175 graden ( 150 graden hetelucht). Vet de vorm lichtjes in.
Snij de uien in ringen en stoof ze in wat boter met de tijm 15 tot 20 minuten tot ze zacht en gaar zijn.
De puntpaprika in kleine smalle reepjes snijden.
Zodra het bladerdeeg ontdooid is, leg je de plakjes op elkaar en rol je het uit tot een ronde lap net iets groter als de de omtrek van je vorm.
Leg de lap erin. Strooi er een laagje geraspte kaas op. Verdeel de abdijkaas in stukjes en verdeel het er over.
De ballen snij je in plakjes en verdeel je eveneens over de bodem.Strooi er wat kaas over.
Daar bovenop komen de uien. Verdeel de rest van de kaas erover.
Klop een ei los met de slagroom, breng op smaak met wat zout, peper en hot peppersauce.
Giet over de taart heen en verdeel de puntpaprika erover.
Vouw tot slot het overhangende deeg op zodat je een leuk randje krijgt.

Schuif het taartje in de oven en bak ongeveer 40 minuten

Lekker met een salade. En was het nu deze keer dan eindelijk wel eens voor 2? Bijna. Twee grote eters krijgen het vast tot de laatste kruimel op. Wij hadden nog een klein puntje over, goed ons best gedaan!

Literair koken

 Net als in ons dagelijkse leven wordt er ook in de fictieve wereld wat afgegeten en gedronken. Of het nu in boeken is of in films. Soms zo smakelijk beschreven dat je de neiging om meteen de keuken in te duiken de kop in moet drukken. Of je geeft er aan toe...

Sven de Potter, de samensteller van het Literair Kookboek heeft 44 culinaire passages uit klassiekers omgezet in recepten. De getruffeerde poularde waar Jeanne in Eline Vere van Couperus met kleine hapjes van eet, de varkenskoteletten uit Het verdriet van België van Hugo Claus, Soupe printanière uit Anna Karenina van Tolstoj en Esaus linzensoep uit de Bijbel om een paar voorbeelden te noemen.
 Ieder boek waaruit een scène is gehaald wordt kort beschreven met daarnaast achtergrondinformatie over de auteur en ook de culinaire scene ontbreekt niet.

Echt als kookboek gebruik je het waarschijnlijk niet, alhoewel de 'Wacky Cake' uit De Verborgen Geschiedenis van Donna Tartt wel erg verleidelijk is evenals kalkoen met mole van chili en chocolade uit Rozen en Tortilla's van Laura Esquivel,  maar het nodigt wel erg uit om weer eens een aantal boeken uit de kast te plukken om ze te herlezen, een bezoek aan de bieb te brengen of ze ergens tweedehands op de kop te tikken.
Eerst de dood van Ivan Iljitsj lezen van Tolstoj en daarna pruimentaart bakken, de rijstpap van Oliver Twist sla ik maar over als jullie het niet erg vinden.

Literair Kookboek, 2012, uitgeverij TOTH Bussum, ISBN 978-90-6868-605-D

Een Zoete Inval

Dat gaat naar Den Bosch toe, zoete lieve Gerritje
Dat gaat naar Den Bosch toe, zoete lieve meid
Wat zullen wij daar drinken, zoete lieve Gerritje?
Wat zullen wij daar drinken, zoete lieve meid?







 Kennen we deze nog?  Het humde zachtjes in mijn hoofd. Op weg naar Den Bosch waren we, een gezelschap van 6 neven en nichten, samen in de trein om in onze provinciehoofdstad met nog eens 6 andere familieleden te gaan eten. Tijdens het korte ritje kwamen de befaamde Bossche Bollen van Jan de Groot al ter sprake.Jammer genoeg was het al na sluitingstijd, geen dikke romige bollen deze keer.
Na aankomst stapten we richting de Lepelstraat , deze straat is vernoemd naar een middeleeuwse inhoudsmaat voor koren. Hier en in de herbergen in de nabije omgeving werd graan verhandeld.
Tegenwoordig zijn er veel restaurantjes te vinden en naar één van die etablissementen waren wij onderweg. Een zoete inval van 12 neven en nichten in De Zoete Inval, het had niet beter gekozen kunnen zijn.

Een smalle pijpela, wat meteen hilarische taferelen oplevert. Onze tafel is nog niet vrij. Nadat we één voor één onze jassen hebben opgehangen want anders loop je elkaar in de weg wachten we geduldig tot we plaats kunnen nemen. Met twaalf mensen wachten op een vierkante meter terwijl het vertrekkende gezelschap zich langs je heen wurmt om jassen en dassen te pakken geeft al snel iets vertrouwelijks. De stemming zat er in.
Bij De Zoete Inval kun je goed eten voor een schappelijke prijs, geen culinaire hoogstandjes wellicht maar dat hoeft ook niet altijd. Wat ik gegeten heb was prima, netjes opgemaakte borden, het vlees gebraden zoals gevraagd, portionering dik in orde en in balans.
Ik weet niet hoe het met de capaciteit in de keuken zit maar als er ruimte is zou het wel fijn zijn als de borden bij het hoofdgerecht voorverwarmd zijn zodat je eten wat langer goed op temperatuur blijft. Dit is eigenlijk het enige ienieminie minpuntje.

Buiten de kaart om nog de keuze uit beenham, spareribs of roodbaars. Die beenham sprak de mannen in het gezelschap wel aan zo te zien.
Na een hoop getwijfel koos ik voor gestapelde salade; rosevalaardappeltjes met gerookte zalm en wasabicrème. Ik ben gek op wasabi! Een mooi torentje verscheen met op het bord streepjes crème. Gelukkig geen niet ter zake doende plukken sla om de boel op te leuken  én niet te koud. Goed begin.
Een spies met ossehaaspuntjes, champignon en ui, sausje op basis van roquefort er over. Knapperige groente op het bord. Krokante frietjes in een schaaltje. 
Zet twaalf mensen bij elkaar en het gekakel is niet van de lucht. Zodra er even een stilte valt omdat een ieder smakelijk zit te eten en te proeven, dan doe je toch iets goed.
Tot slot met 3 tafelgenoten aan de kaas, onder andere morbier en iets van geit,  met vijgenbrood en wat stroop. Ik kies nu eenmaal sneller voor kaas als afsluiter dan een zoete toet maar dat is velen inmiddels wel bekend.

Koffie met een borrel erin of borrel ernaast of borrelloos, een laatste glas ter afscheid en dan is het de hoogste tijd om weer richting station te vertrekken. We willen nog wel graag in het Tilburgse land aankomen.
Per persoon waren we ongeveer 45 euro kwijt inclusief bijdrage voor de fooienpot.Heel schappelijk voor een prima driegangen menu met diverse glazen wijn en de koffie met zoals gezegd al dan niet een borrel.
Wie in Den Bosch is kan hier met een gerust hart gaan eten!

Een stel pakte de bus, vier met de auto, zes met de trein. De trein...die niet reed. Er is toch geen sneeuw, bevroren bovenleidingen of wissels, blaadjes... nee er werd gewerkt. Gelukkig reed de laatste van half 1 wel, dat viel dan weer mee.

Mooie avond, voor herhaling vatbaar! Volgend jaar in Tilburg jongens? Komen wij wel op de fiets.

De Zoete Inval
Lepelstraat 35
Den Bosch
073-6140180

Curry met makreel en garnalen

Iedere maand ploft 'Foodies' in de brievenbus, dat betekent weer even lekker lezen en ideeën opdoen. Niet altijd , sommige thema's of producten staan wat minder aan of roepen een dat kennen we nu wel reactie op. Dat valt ook niet te voorkomen behalve door je abonnement op te zeggen en die losse nummers te kopen die wel in de smaak vallen.
Maar goed, deze maand India in Foodies en dan weet ik wel wat er binnen de kortste keren op tafel staat.
Een viscurry, al houdt de husband niet zo van de combinatie vis en rijst maar dat lossen we op door er een combinatie vis en garnalen van te maken. In de hoop dat...
Het wordt voortaan toch alleen garnalen dus.Daarnaast is het een hele milde curry, fijn voor mensen die niet zo van pittig eten houden maar als ik dit recept weer eens maak gaan er rode pepers in. Ook vind ik 200 ml kokosmelk voor 4 personen wel erg weinig, Deze hoeveelheid gebruikte ik namelijk al voor ons tweetjes.

Voor 2 personen heb je nodig:
2 makreelfilets - 150 gram grote garnalen - 200 ml kokosmelk - 2 tl garam massala - 1 à 2 groene of rode pepers - 1 ui - 1 teentje knoflook - stukje gember van ongeveer 10 cm - 2 tl bruine basterdsuiker - 1 tl tamarindepasta - 2 tomaten- zout - 1 el olie -koriander of in mijn geval peterselie.

Zo maak je het:

Snipper de ui en de knoflook. Schil het stukje gember en rasp het fijn. Maal deze 3 tot een pasta in je keukenmachine, met de staafmixer of vijzel.
Verdeel de filets in niet te kleine stukken. Pel de garnalen en verwijder de darmkanaaltjes.
De tomaten mogen in plakjes en dan nog een keer doormidden. Verwijder de zaadjes van de pepers en snij ze in ringetjes

Verhit de olie en fruit hierin de uienpasta gedurende een minuut of vijf. Voeg dan de pepers plus tomaten toe en fruit ook even mee.
Roer de garam massala erdoor, niet te lang meebakken want dan wordt het bitter en is echt niet lekker. Blus af met de kokosmelk, roer goed door en voeg vervolgens, vis en garnalen toe
Doe een deksel op de pan en laar het op heel laag vuur 5 à 10 minuten zachtjes sudderen tot de vis en garnalen gaar zijn.
Schep er de basterdsuiker en tamarindepasta door en breng op smaak met zout.

Het recept schreef 1 el basterdsuiker voor, vond ik veel zeker omdat de curry niet scherp is, het wordt er alleen maar zoet van.

Knip er koriander over of peterselie dus en serveer met rijst, komkommersalade en naan of papadums

Bron: Foodies februari 2013