De appel valt niet ver...

Als kookfanaat zijnde is het erg leuk om te constateren dat het grut dat je op de wereld hebt gezet zich ook prima weet te redden achter het fornuis.
Zoonlief is er jaren heilig van overtuigd geweest dat hij kok zou worden, of archeoloog dat was ook een mogelijkheid op zijn 6e. Eenmaal op de middelbare school kwam de Hogere Hotelschool in beeld, een achternichtje studeerde aan die van Maastricht en de verhalen die hij af en toe hoorde maakte de opleiding tot een grote kanshebber.
Tot hij als bijbaantje in een brasserie ging werken, lange dagen maakte zeker met carnaval en de kermis. Ineens sloeg de twijfel toe, zo ideaal leek een toekomst in de horeca niet meer en na wikken en wegen keerde hij terug naar een andere oude liefde; geschiedenis.
De kinderkookboeken in mijn boekenkast zijn nog stille getuigen van het gefröbel in de keuken. Allebei vonden ze het leuk om koekjes te bakken, ballen te draaien, in de potten en pannen te roeren, enorm van de honing plakkende kipkluifjes te maken en meer van dat soort werk.
Een van de kinderfeestjes bestond zelfs uit een kookfeest waarbij ik de jonge gasten in groepjes verdeelde en ze een tafel vol lekkers liet bereiden, uiteraard allemaal getooid met een heuse kookmuts. Nu staan knulletjes van een jaar of 10 niet echt bekend om hun enorme concentratievermogen maar ze vonden het zo spannend dat alles tiptop verliep en er een prachtige feestmaaltijd op tafel verscheen.
Met het verstrijken der jaren verdwenen de kook-en bakaspiraties, de maaltijden die moeder voorschotelde waren best goed te pruimen en het drukke sociale leven was natuurlijk oneindig veel belangrijker.

Nu wonen ze allebei op kamers en kijk... nu het moet blijkt dat ze stiekem heel wat opgestoken hebben. Dochter is een expert in sushi en zoete baksels, de nasi van zoon is al beroemd in Nijmegen en ze bieden tegenwoordig ook weer aan om als ze thuis zijn eens voor ons te koken.
Moeder schuift voldaan onderuit, missie geslaagd!

Heerlijke sushi

Pasta Chorizo