Welterusten rijst

Waar vroeger veel vaders zich op zondag beperkten tot het snijden van het vlees, zoals een bepaalde reclame beweerde, stond de mijne in de keuken in zijn potten en pannen te roeren. Als klein meisje kon me dat niet bovenmatig boeien als er maar iets lekkers op mijn bord terecht kwam. Dat kon ik wel aan hem overlaten. Mijn vader was geen aardappelman, iets wat ik van hem overgenomen heb. Meestal werd het dus rijst. Wat hij daar mee deed was in mijn ogen pure magie, een tovenaar was hij, die vader van mij.
De rijst werd gewassen, water aan de kook gebracht, rijst erin, deksel erop, even goed aan de kook houden en vervolgens ging het vuur weer uit. De pan werd ingepakt met een stel kranten en vervolgens kwam er een rood met blauw geruite plaid tevoorschijn.

'Kom Elsje, we gaan de rijst in bed leggen.' Mijn vader wikkelde de plaid stevig om de pan en samen liepen we naar de ouderlijke slaapkamer waar de ingepakte pan zorgvuldig aan het voeteneind onder de dekens werd gestopt. 'Nu zachtjes zijn, want de rijst moet slapen.' Waarop ik altijd  fluisterde; 'Welterusten rijst.'

Dit was mijn vaders variant op de hooikist. De hooikist werd rond 1900 in Nederland geïntroduceerd en is in principe niks anders dan een met hooi gevulde houten kist waar de pan in gezet werd en vervolgens goed afgesloten. Er zijn vele varianten van, bijvoorbeeld kussenslopen vullen met wol, een koelbox blijkt ook voor dit doel te kunnen dienen.Er zijn mensen die deze techniek nog steeds toepassen of het herontdekt hebben want het is natuurlijk  energiezuinig en ook niet onbelangrijk, goed voor het milieu.


De langzame garing is gunstig voor de smaak èn de bodem van je pannen want aanbranden is uitgesloten. Slowcooking in optima forma!
 De variant van mijn vader blijkt niet zo bijzonder te zijn als ik lange tijd dacht, van plaidjes tot slaapzakken, ik ben het allemaal tegengekomen. Nu zelf maar eens uit gaan proberen.