Waarom in Son denken jullie nu en misschien ook wel waar ligt dat in vredesnaam. Son en Breugel, met ruim 15000 inwoners, ligt tegenwoordig praktisch aan Eindhoven vastgeplakt en ik heb er een deel van mijn jeugd doorgebracht en wel van mijn 8e tot mijn 18e.
Pas aan het begin van de 20e eeuw kwam de bevolkingsgroei op gang doordat de Sonse Heide ontgonnen werd waarvoor extra arbeiders nodig waren. Aan het einde van de Tweede Wereldoorlog vonden er luchtlandingen plaats. Doel was, om als onderdeel van operatie Market Garden, de brug over het Wilhelminakanaal te veroveren. Dat mislukte omdat de Duitsers de brug opbliezen. Voor die nieuwe brug over het kanaal heb ik vele jaren later heel wat keren moeten wachten omdat er vrachtboten doorheen moesten. En nee met verhaal 'De brug stond open' hoefden wij echt niet aan te komen zeilen op de middelbare school.
Vanaf de jaren '60 ontwikkelde Son zich van boerendorp tot forensendorp, veel Philipswerknemers vestigden zich hier, En zo kwam ook ik hier met mijn ouders in 1973 terecht.
Er heerlijk kunnen spelen in de bossen, in de winter schaatsen op de Dommel, sleetje rijden op de Sonse Bergen, buiten rolschaatsen, verstoppertje spelen en tennissen op straat met de vriendjes en vriendinnetjes. Het was wat dat betreft een heerlijke onbezorgde jeugd.
Na het eindexamen vertrok ik met mijn hebben en houden naar Tilburg om me te nestelen in een studentenhuis.
Mijn moeder is helaas alweer 10 jaar geleden overleden, mijn vader woont inmiddels ook al een jaar of 6 niet meer in Son maar vanwege de nostalgie komen we nog steeds 1x per jaar samen in dit restaurant.
De persoonlijke en ongedwongen sfeer maakt dat het daadwerkelijk een huiskamergevoel geeft. Denk hierbij niet aan perzische tapijten en donkerbruine balken, het restaurant heeft een sfeervolle, moderne uitstraling met als ik goed geteld heb een tafel of 8 maar dat kunnen er normaal ook wel wat meer zijn aangezien er gisteren drie families aan het lunchen waren. Wij waren niet de enige die er gereserveerd hadden voor een familie lunch!
Het viergangen keuzemenu bestond uit garnalen omwikkeld met noodles, geserveerd op currygroenten met saus van limoen en soja of kalfsrosbief met een truffelroereitje, salade van bloemkool en truffelmayonaise.
Vervolgens was er de keus uit romige soep van schorseneren, honing en roquefort of bouillon van gerookte eend met bosui en bieslook.
En met de keus tussen gebakken scholfilet met wortelrisotto en saus van bleekselderijj en gebraden konijnfilet gevuld met pruimen en monchou met romige groene kool en saus van bosbessen is volgens mij niks mis.
Tot slot het dessert: parfait van bitterkoekjes met gemarineerde sinaasappel of chocoladebavarois gecombineerd met cappuccinoroomijs
Ik koos voor de kalfsrosbief, schorsenerensoep, de konijnfilet en de parfait van bitterkoekjes. Wat mij betreft sprong de schorsenerensoep er bovenuit, het zoetige van zowel schorseneer als honing met daarachter de roquefort die overigens niet overheerste, het haalde heel mooi dat zoetje omhoog. 'k Had eigenlijk het recept moeten vragen realiseer ik me nu maar zelf het experiment aangaan is wellicht ook helemaal niet verkeerd.
De kalfsrosbief was mooi rosé, lekker mals, perfect eitje maar de bloemkool had wat mij betreft iets straffer aangemaakt mogen worden.
Ach en het konijntje, heel mooi bereid en prima in smaakbalans met de romige groene kool, lees mousseline met groene kool erdoor, een puik gerecht.
Ik ben niet zo'n dessertmens maar bitterkoekjes vind ik wel erg smakelijk en dat was deze parfait met zijn subtiele bitterkoekjessmaak ook. De sinaasappel erbij was gewoon lekker fris.
Over de andere gerechten kan ik niet oordelen maar ik heb de disgenoten niet horen mopperen, er zijn geen volle borden terug gegaan, de complimenten vlogen in het rond dus ik ga er vanuit dat zij ook genoten hebben.
Het was een zeer geslaagde middag en ik hoop dat we deze jaarlijkse familielunch nog vele jaren mogen herhalen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten